Po czterech latach nadszedł czas, aby podziękować za wspólnie wykonaną pracę oraz poprosić o dalsze wsparcie. Szczególne słowa wdzięczności przekazuję wszystkim członkom społeczności, którzy pomogli przezwyciężyć zagrożenia jakie w minionym czasie nie omijały naszej Uczelni. Deklaruję, że nie ustanę w wysiłkach, aby Politechnika Warszawska stawała się coraz bardziej przyjazna, doskonała i piękna. Aby cel ten zrealizować potrzebuję z Państwa strony akceptacji i współpracy. Proszę o nią przedstawiając informacje o mojej osobie, osiągnięciach i o dokonaniach mijającej kadencji. Co szczególnie ważne - chciałbym również wskazać działania na kolejne cztery lata.

Piszę dziś te słowa w zupełnie innym świecie i z perspektywy zupełnie innego, odmienionego rektorskimi doświadczeniami, człowieka. Mam nadzieję, że przynajmniej część z Państwa zna mnie dziś lepiej niż przed czterema laty i będzie oceniać głównie przez pryzmat moich decyzji oraz działania kierowanego przeze mnie zespołu. Dla tych jednak, którzy mnie nie znają, przedstawię się raz jeszcze.

A zatem: nazywam się Krzysztof Zaremba, jestem wykształconym przez Politechnikę Warszawską inżynierem, elektronikiem, badaczem, konstruktorem i nauczycielem akademickim, od 2012 roku z tytułem profesora. Przez ponad czterdzieści lat, od czasu zakończenia studiów, macierzysta Uczelnia jest moim jedynym miejscem pracy i drugim domem. Politechnika Warszawska dała bardzo wiele nie tylko mnie, ale także mojej żonie i synowi - absolwentom naszej Uczelni. Traktuję to jako dobro otrzymane od swojej Uczelni, które chciałbym przekazywać dalej. To dlatego zrezygnowałem z części pasjonującej kariery w zespole badawczym i w dydaktyce. Starałem się poprawiać środowisko macierzystego Wydziału jako Dziekan, a potem całej Uczelni jako Rektor.

Dziś występuję przed Państwem jako kandydat do ponownego uzyskania tej zaszczytnej godności.

Decyzję o kandydowaniu na stanowisko Rektora podejmowałem po raz pierwszy z poczuciem ogromu wyzwań. Uczelnia konfrontowała się wówczas nie tylko z pandemią, ale także ze skutkami wprowadzanej właśnie Ustawy 2.0, ścierały się poglądy na temat proponowanej przez ówczesne władze uczelni zmiany jej struktury, rozpoczynaliśmy realizację flagowego projektu „Inicjatywa Doskonałości – Uczelnia Badawcza”. Miałem świadomość dręczących nas problemów: silnej atomizacji społeczności akademickiej, niewykorzystywania potencjału Uczelni, frustracji i poczucia niedocenienia części naszych koleżanek i kolegów. Nim rozpoczęła się procedura wyborcza, świat przewrócił się do góry nogami – pandemia koronawirusa sparaliżowała świat i postawiła przed nami zupełnie nowe, niełatwe zadania.

Paradoksalnie, trudności zewnętrzne wzmocniły we mnie mobilizację i nie tylko pandemię traktowałem jako problem wymagający natychmiastowej reakcji. Głęboko wierzyłem, że nauka sprosta temu globalnemu zagrożeniu, a my – przedstawiciele najlepszej uczelni technicznej - podołamy bez trudu zadaniu zorganizowania zdalnej lub hybrydowej pracy i nauki. Bardziej niepokoiły mnie konsekwencje nowej ustawy, która przestała identyfikować Wydziały jako podstawowe jednostki uczelni, nadała bardzo szeroką władzę rektorowi, a jednocześnie podważyła znaczenie akademickich ciał kolegialnych. Pozostawało to w sprzeczności z moim postrzeganiem istoty Uniwersytetu i z wizją demokratycznej, podmiotowej i świadomej wspólnoty akademickiej. Dlatego wśród składanych w trakcie kampanii wyborczej deklaracji eksponowałem silnie myśl, która niezmiennie mi towarzyszy: gwarantowałem i gwarantuję też dziś, że będę strzegł podstawowych wartości i chronił Uczelnię przed próbami wprowadzania obcego ładu organizacyjnego i obcych priorytetów. Efektem kolegialnej pracy Zespołu Rektorskiego i dialogu ze społecznością, który był dla mnie zawsze priorytetem, jest Strategia rozwoju Uczelni do roku 2030. Pisaliśmy ją słuchając głosu ciał kolegialnych i poszczególnych członków politechnicznej wspólnoty. Mam przekonanie, że stała się wyrazem naszych dążeń i aspiracji. Dla mnie zaś osobiście – jest najważniejszym wyzwaniem i mapą drogową nadchodzącej kadencji.

Realizacja wszystkich zobowiązań nie była łatwa. Długie miesiące pandemii, okrutna wojna tuż za naszymi granicami, poczucie zagrożenie w świecie, który stał się wrzącym tyglem, pełnym ognisk zapalnych, czy wreszcie wysoka inflacja nie ułatwiały działania. Dziś wiele trudności mamy już za sobą lub nauczyliśmy się z nimi żyć. Niewątpliwie napotkamy nowe, które również postaramy się przezwyciężyć. W planie pracy odnoszę się do programu, w który wierzę i który z Państwa pomocą pragnę rozwijać ulepszać i wcielać w życie.